Το ΔΣ του σχολείου μας εύχεται σε όλα τα μέλη, τους μαθητές και μαθήτριές μας, και το εκπαιδευτικό προσωπικό χρόνια πολλά για την Εθνική μας Επέτειο.
Διαβάζοντας την επιστολή του Αθ. Κουρούκλη στο γιο του στο μέτωπο αντιλαμβάνεται κανείς το σθένος του και την αίσθηση του καθήκοντος που ορίζει τον άνθρωπο:
«Ανδρέα, είμαστε καλά. Το αγαπημένο μας παιδί, ο Χρήστος εσκοτώθηκε. Παιδί μου η μητέρα σου, σου δίνει την ευχή της να μη στεναχωρηθής καθόλου. Στάσου πιστός στον όρκο της πατρίδας σου και να κάνης υπομονή. Εγώ, αν και γέρος που είμαι, λάβε υπ΄ όψει σου ότι κάνω μεγάλη υπομονή, εσύ να είσαι καλά και ο Θεός θα μας βοηθήση….
Παιδί μου μείνε ψύχραιμος και πιστός εις την πατρίδα σου. Σε φιλώ, ο πατήρ σου Αθ. Κουρούκλης.»
Μας θυμίζει τον Περικλή στον επιτάφιο λόγο που παροτρύνει του συγγενείς να αντιληφθούν τη σημαντικότητα της θυσίας τους:
νὰ συλλογίζεσθε ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ ἀπέκτησαν ἄνθρωποι τολμηροὶ ποὺ εἶχαν συναίσθηση τοῦ καθήκοντός τους, καὶ κατὰ τὴν ὥρα τῆς μάχης εἶχαν πάντοτε μπροστὰ στὰ μάτια τοὺς τὸν φόβο τοῦ ντροπιάσματος, ὅσες φορὲς δὲ ἀποτύγχαναν σὲ κάποια τοὺς προσπάθεια, δὲν νόμιζαν ὅτι γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἔπρεπε νὰ στερήσουν καὶ τὴν πόλη ἀπὸ τὶς ὑπηρεσίες τους, ἀλλὰ συνεισέφεραν ὑπὲρ αὐτῆς τὴν ὡραιότερη συνεισφορά.
Αυτή η θυσία που εδράζεται στην αίσθηση του καθήκοντος, είναι που διαφοροποιεί τον νικητή από το νικημένο, το πολίτη από τον κάτοικο, τον άνθρωπο εντέλει από το κτήνος. Γιατί ο άνθρωπος, ο πολίτης έχει καθήκον να υπερασπίζεται τα ιδανικά της ελευθερίας και του πνεύματος και να προσφέρει την υπέρτατη συνεισφορά στο κοινωνικό του σύνολο.
Στις ημέρες μας, όπου ο πόλεμος, καθώς και η ασχήμια και η ανέχεια που αυτός φέρνει, έχουν σχεδόν εκλείψει, το καθήκον μετατρέπεται σε καθήκον μνήμης και σεβασμού των ανθρώπων που απαρνήθηκαν την βολή τους και έδειξαν τον δρόμο προς την ελευθερία και τα ιδανικά της. Και όπως αναφέρει ο Περικλής πρέπει να «τους ἀπονέμεται ἡ τιμὴ αὐτὴ νὰ μνημονεύονται πρῶτοι (οι πρόγονοι) …..(αφού)… χάρις στὴν ἀνδρεία τοὺς διαφύλατταν τὴν ἐλευθερία της ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεὰ μέχρι τῶν ἡμερῶν μας καὶ μᾶς τὴν παράδωσαν ἐλεύθερη».
Ο Σύλλογος μας κλίνοντας το γόνυ περιποιεί την ύψιστη τιμή στους ήρωες του Έπους του 1940. Ζήτω!